Być jak Madame... Madame Chic

Witajcie,

Dzisiaj chcę Wam napisać o książce Jennifer L. Scott Lekcje Madame Chic. Tak naprawdę od niej wszystko się zaczęło. Cała idea związana z zatrzymaniem się na chwilę i zastanowieniem nad własnym życiem.

Autorka opowiada o swoim pobycie we Francji. Osobę, u której mieszkała, nazywała Madame Chic. To od niej otrzymała najważniejszą lekcję, lekcję życia.

Madame Chic jak i jej rodzina oddana jest tradycji przekazywanym z pokolenia na pokolenie. W domu tym celebruje się każdy moment życia, a wszystko odbywa się według określonych rytuałów. Pani domu jest skupiona na swoich zadaniach. Dba o siebie (swój wygląd, stroje, cerę) i najbliższych. Zaprasza gości na uroczyste kolacje, codziennie częstuje własnoręcznie przygotowanymi pysznościami, sprząta, robi zakupy, pracuje na pół etatu i nigdy nie można jej zobaczyć w stroju nieformalnym (dresy nie są chic). Wydaje się być idealną, choć na usta ciśnie się także perfekcyjną panią domu. Nie do końca jestem pewna, czy istnieje naprawdę, ale nie przeszkadzało mi to jednym tchem przeczytać tej książki.

W poradniku tym nałożony jest nacisk na celebrowanie codzienności. Czerpaniu radości z „tu i teraz”, czy to jedzenie, czytanie, czy słuchanie muzyki klasycznej. Po co odkładać najlepsze ubrania czy zastawę stołową na idealny moment, skoro on może nigdy nie nadejść albo go wcale nie zauważymy? (Przypominają mi się dwie sprawy. Pierwsza, to książka Katarzyny Grocholi Kryształowy Anioł, w którym główna bohaterka opowiada o podobnych sprawach. Niedawno też kuzyn z żoną zrobili rodzicom prezent gwiazdkowy i kupili nowoczesny robot kuchenny, gdyż stary im się zepsuł. Rodzice jednak schowali ten sprzęt do szafy, na później i naprawili stary).  

Co jeszcze można powiedzieć o Madame Chic?

Nigdy nie wychodzi bez makijażu, nawet jeśli jest to najdelikatniejsza jego wersja oraz bez idealnego stroju. Najlepsza garderoba w domowych pieleszach nie do końca do mnie przemawia. Lubię czasami ubrać się luźniej (zwłaszcza przy sprzątaniu), co nie oznacza, że ubrania te nadają się tylko do kosza.

Madame ma też 10-elementową garderobę (nie wliczając okryć wierzchnich, butów i torebek) na określony sezon.

„Nie musisz brać zalecenia „tylko dziesięciu ubrań” dosłownie[…]. Rób to, co ci pasuje”. Celem jest oczyszczenie szafy z niechcianych ubrań i stworzenie najlepszej dla siebie garderoby oraz dostosowanie jej do własnych potrzeb .

Autorka zwraca też uwagę na pielęgnowanie rodzinnych rytuałów. Spacer po lesie, wspólne oglądanie filmów, wieczorne czytanie, gry planszowe, niedzielne obiadki u teściowej – też coś mamy w zanadrzu, a co najważniejsze lubimy w ten sposób spędzać czas.

Jennifer namawia do rozwoju i do obcowania z kulturą (książki, filmy dobrej jakości, muzea, muzyka klasyczna…).

I jeszcze jedna ważna kwestia – „Bałagan nie jest chic”. Wszystko powinno mieć swoje miejsce. Bałagan tworzą rupiecie, niepotrzebne rzeczy, coś, co nie ma własnego miejsca. Wyłania się tutaj etap odgruzowania, podobnie jak pisała o tym Anthea Turner. Odkładanie przedmiotów na swoje miejsce zajmuje mniej czasu niż szukanie ich.

Przeczytawszy lekcje z idealną Madame Chic, można by było się załamać, ale autorka podpowiada, że nikt nie jest idealny i każdemu zdarza się popełniać błędy. Swoje tezy poprzedza własnymi przykładami.

Przyjemnie mi się czytało tę książkę i polecam ją każdemu, kto chciałby na chwilę się zatrzymać. Niektóre porady wydają się proste, wręcz banalne, ale często zapomniane. I może właśnie tu jest czas, żeby sobie o nich przypomnieć?  

Powiem wam jeszcze jedno, mam ochotę na drugą część W domu Madame Chic.

A miało być krótko, przepraszam.

Miłego dnia

lena