Wrześniowym południem...

Witam serdecznie po długiej przerwie,

Wiele by tu opowiadać, dlaczego, co i jak, ale wracam. Czy na dłużej? Zobaczymy.

Lato już dawno za nami. Choć nigdzie w tym roku nie byliśmy, to zdjęć nazbierało się bardzo dużo. Kwiaty pokazywały nam się w najpiękniejszej swej osłonie. Każdy kolor, każdy kształt był niepodobny do drugiego. A wszystko po to, by za chwilę zrobić miejsce kolejnym. Bratki pokazały się w lipcu.

Nasza miniaturowa (nie chce rosnąć) hortensja również troszkę nacieszyła nasze oczy.

Kwiaty naprawdę koją skołatane nerwy. Dzięki nim można choć na chwilę wyzbyć się wszystkich zmartwień i wznieść się ponad to, co w danej chwili nas przygniata. 

A poza podziwianiem kwiatów i pracami na ogródku, co robiliśmy? Wycieczki nad jezioro, zabawy w basenie, wycieczki do lasu – tutaj mała pamiątka. 

I od września mamy w naszej rodzinie pierwszoklasistę. Duma nas rozpiera.

Z lipcowych dodatków, które przykuły moją uwagę są kwiaty w wazonie - podoba mi się ta kompozycja i oczywiście kolejne letnie kwiaty.

Szydelkowo? Stoję w miejscu, choć powoli zaczyna mnie na nowo ciągnąć. Może to te wieczory zaczynają tak na mnie działać? Już nie można wyjść po 21, by odetchnąć świeżym powietrzem. Z oddali czuć zbliżające się zimno, które niespodziewanie podpełza pod nasze nogi, a potem próbuje zawładnąć całym naszym ciałem. Tak, to już jesień się zbliża. 

A to, co zrobiłam jeszcze latem. Bardzo podobała mi się poduszka z Włoskiego słońca zrobiona wg tego wzoru  i jest, ale kocyk dla "dzidzi":

Żegnam Was moje miłe, niebawem znowu zajrzę.

Miłego dnia

Lena